Wonen of zitten?

Er moet mij weer eens iets van het hart…

Met enige regelmaat kom ik artikelen of uitspraken tegen waarin men het heeft over ‘(zelfstandig) thuiswonen’ of in een verpleeghuis zitten. Er komen dan meerdere gedachten bij me boven:

In een verpleeghuis wonen mensen, zitten doe je in de gevangenis…
Als iemand verhuisd naar een verpleeghuis (of wat voor woonvorm dan ook) dan gaat iemand daar ‘WONEN’ en dan is het wenselijk dat diegene zich daar ook ’thuis gaat voelen’.
Als iemand tijdelijk wordt opgenomen in een instelling verblijft hij/zij daar.

We vinden nogal wat…

In de loop der jaren zijn we eraan gewend geraakt om overal een mening over te hebben. En niet alleen een mening te hebben  maar die ook uit te dragen, ook in de zorg ‘want dan ben ik het maar kwijt’, hoor ik dan. Ik vraag me echter af of wij onze mening niet te belangrijk zijn gaan vinden…

Help, waar zijn de tissues?!

Het valt nog lang niet mee. Iemand heeft verdriet en jij wilt graag iets doen dus probeer je te troosten. Maar… hoe doe je dat? Een arm om de schouder? Een glaasje water? Een doosje tissues aanreiken? Zeggen ‘het komt wel goed’?

En laat dat nou net in het verkeerde keelgat schieten! Hoe kan dat nu? Ik bedoel het toch zo goed? 

Er moet me iets van het hart…

Heb jij dat nou ook wel eens? Soms bekruipt mij het gevoel dat ik de wereld niet meer begrijp. Zo was er laatst de week van De Euthanasie. Bij mij riep dat het gevoel op dat Euthanasie gepromoot wordt. En dat kan toch niet de bedoeling zijn?